Równowaga to tylko o krok od szczęścia

     Jest stabilnie. Ostatnich dni nie można nazwać pasmem sukcesów, ale też nic tragicznego się nie wydarzyło. Niedziela była całkiem udana; uwielbiam momenty, gdy jestem cały dzień sama w domu. Zrobiłam sobie obiad <zrezygnowałam z naleśników, które teoretycznie miałam zjeść...> i raczyłam się jajkami z łososiem. W poniedziałek, z racji choroby, podarowałam sobie szkołę. Jednak wczoraj i dziś poszłam już normalnie, niestety dłuższa nieobecność skutkowałaby takim zacofaniem w materiale, że wolę nie ryzykować. Już poniedziałek wystarczył, żebym miała braki, które trzeba nadrabiać.
     To dziwne, ale od dokładnie 7 dni dieta idzie mi IDEALNIE. Nie zawaliłam ani jednego, nie wykroczyłam poza limit chociażby o jedną kalorię. W takiej sytuacji mówi się chyba 'odpukać'; mam nadzieję, że nie pozawalam ;) Jutro tłusty czwartek. Głupie święto, w dzisiejszej kulturze zupełnie zatraciło dawne, religijne znaczenie - i tak ludzie żrą ile chcą. Zamierzam jutro trochę odejść od healthy wyzwania i mimo wszystko pozwolić sobie na pączusia, dwa, ewentualnie siedem. No, bez przesady, ale nie zamierzam się katować :) Jeszcze a propos healthy wyzwania - niestety wczoraj i dziś zawaliłam. Wczoraj zjadłam zupkę chińską - niestety, w szkole było mi tak zimno, że potrzebowałam czegoś gorącego... A dzisiaj, zupełnie bezmyślnie, wsunęłam jogurt czekoladowy. Jutro też nie będzie kolorowo, ale limitu kalorii oczywiście będę się grzecznie trzymać.
     Skończyłam wczoraj wyzwanie słodyczowe. I tak:
20 dni bez słodyczy
6 7 9
10 11 12 13 14 15 16
17 18 19 20 21 22 23
24 25
Jak widać, zrąbałam tylko 3 dni. Mogę powiedzieć, że chociaż to o trzy za dużo, i tak jestem z siebie dumna :> Uniezależniłam się od słodyczy. Kiedyś musiałam, po prostu musiałam co drugi dzień zjeść jakąś czekoladę, ciastko, batonika, a teraz spokojnie mogę się obyć. Wyzwanie bez słodyczy powtórzę ponownie w najbliższym czasie, szalenie mnie motywuje.
     Ostatnio, patrząc w lustro, mam wrażenie, że robię się coraz grubsza. Ale to przecież niemożliwe! Jednak każde spojrzenie w paskudną taflę upewnia mnie, że dieta była jak najbardziej słuszną decyzją. Cóż, kilogramów nie traci się w mgnieniu oka... Muszę czekać, być silną, walczyć. Na razie mam dość sił.

     Właściwie, mogę nawet powiedzieć, że jestem szczęśliwa. W szkole jako tako, nie jest źle. W domu też ostatnio bez awantur. Tylko moje serce leży w gruzach, ale właściwie przyzwyczaiłam się do tej sytuacji, nawet przestaje mnie to jakoś specjalnie ruszać. Więc ogólnie - nie wybitnie, ale zdecydowanie na plus :)