'Bez tytułu' będzie najlepszym tytułem.

      Ostatni tydzień był fantastyczny. Wreszcie poczułam, że żyję. Nie jadłam za dużo, ćwiczyłam, spotykałam się ze znajomymi, uczyłam się. Wreszcie miałam energię do działania; przestałam przejmować się sprawami uczuciowymi. Bilanse wychodziły dokładnie takie, jak zamierzałam. Psychicznie, fizycznie - czułam się świetnie.
     Wczorajszy dzień również rozpoczął się wspaniale. Rano koleżanka wyciągnęła mnie na basen (pierwsza wizyta na basenie od... roku? dwóch?). Rekordu świata nie pobiłyśmy, ale 16 basenów do był dla mnie duży wysiłek. Potem umówiłam się z dwoma innymi koleżankami z klasy. Spotkałyśmy się w kawiarni. To był jeden z lepszych takich wypadów. Rozmawiałyśmy, śmiałyśmy się. Każda opowiadała trochę o feriach, o chłopakach, wszystko było takie piękne i kolorowe. Ponieważ wszystkie jesteśmy same, rozpływałyśmy się nad przystojnymi kolegami, wymieniłyśmy śmieszne historie. Powiedziałam im, że na całą moją sprawę patrzę z zewnątrz, że w sumie jak on nie chce, to nie. Nie będę za nim latać, jak nie ten, to inny. Naprawdę tak myślałam i czułam się świetnie z tą świadomością.
     Pożegnałyśmy się w świetnych humorach; jedna koleżanka jechała w jedną stronę, a my w drugą. Wracając weszłyśmy do Biedronki po jakieś drobiazgi. I właśnie. Jakie jest prawdopodobieństwo, że w supermarkecie spożywczym, w trakcie ferii, wieczorem, spotkasz chłopaka, o którym bardzo chcesz zapomnieć? Takich sklepów jest u nas multum, samych Biedronek na pewno ze trzy. Dodatkowo ten chłopak mieszka w zupełnie innej części miasta. Prawdopodobieństwo niewielkie, prawda? 1:10000? Pewnie jeszcze mniej. A jednak. Stało się. To feralne spotkanie zburzyło cały spokój, który tak starannie wypracowywałam. Jak to możliwe? Nie wiem. Po prostu jestem słaba i głupia, ot co.
     Wróciłam do domu w beznadziejnym nastroju. Jak można tak wyolbrzymiać coś tak niezwykle błahego? Widać można. Nie pytajcie jak, sama nieustannie zadaję sobie to pytanie. Wróciła moja wcześniejsza apatia i niechęć do działania. Planowałam zrobić wczoraj wieczorem tyle rzeczy - nie zrobiłam nic. Leżałam i gapiłam się w ścianę. I jadłam... Żeby nie leżeć w ciszy, włączyłam radio. Zdarza mi się to niezwykle rzadko, jestem zupełnie nie na bieżąco ze wszystkimi 'hitami' lecącymi obecnie we współczesnych rozgłośniach. Po prostu ich nie znam. Ale włączyłam, i usłyszałam piosenkę, której nigdy wcześniej nie słyszałam. Piosenkę śpiewaną przez mężczyznę. Pierwsze słowa, które usłyszałam po włączeniu, brzmiały:
,,Miałaś nie płakać, miałaś być twarda
Co z Tobą jest
Miałaś nie tęsknić, miałaś już nie śnić
Zapomnieć mnie
Miałaś nie płakać, świat poukładać
Żeby miał sens
Łatwo mówi się - ja wiem"
     Czy to możliwe, że takie rzeczy dzieją się przypadkiem? Za dużo jest przypadków w życiu. Ta piosenka mnie dobiła. I co było dalej?
     N-a-p-a-d. Chyba pierwszy, w pełni świadomy napad w moim życiu. Niby 1500 kcal to żadna restrykcja - ja i tak jestem zbyt słaba, żeby w tym wytrwać. Wczoraj wieczorem jakby ktoś zapanował nad moim mózgiem - jadłam i jadłam. Co prawda starłam się jakoś to ukierunkować - wiedziałam, że nie powstrzymam się przed jedzeniem. Zjadłam resztki z obiadu, trzy kawałki chleba i kupę warzyw i owoców. Miałam ochotę na jeszcze więcej chleba, ze wszystkim, co się tylko nawinęło. Ale powiedziałam sobie - chcesz żreć, to żryj warzywa. Tylko tyle mogłam dla siebie zrobić. Na nic więcej nie było mnie stać. Może, gdyby nie ta biedronka, udałoby mi się nad tym zapanować? Może byłabym dość silna? Może... takie gdybanie. Ale niestety głupia, mała rzecz wywróciła moją psychikę do góry nogami.
     Dzisiaj, kiedy myślę o tym napadzie, mam poczucie winy i chciałabym to jakoś odpokutować. Myślałam nawet nad mniejszym limitem na dzisiaj, ale doszłam do wniosku, że mogę sobie tylko zaszkodzić. Zostanę przy 1500. Nie poddaję się. Wytrącona z równowagi czy nie, rozbita czy nie, nie mogę się tym usprawiedliwiać. Zamierzam dzisiaj zrobić tyle pożytecznych rzeczy, ile się tylko da. Nie będę siedzieć bezmyślnie przed komputerem i przeglądać kwejka, nie będę leżeć i gapić się w ścianę. Nie wolno mi. Zamierzam się uczyć - może w końcu przestanę sobie wyrzucać, jaka leniwa jestem. Uczyć się, uczyć. On nie jest wart tego, bym zawalała całe życie przez jakieś tam wspomnienia i marzenia.
     Piszę, bo nie bardzo mam gdzie się wyżalić. Koleżankom nie chcę truć, z resztą mają własne problemy i też muszą się wygadać, poopowiadać. I są zajęte, jak to w ferie. Nie wiem, czy przelanie moich myśli 'na papier' w czymś pomoże. Znów jestem w kiepskim nastroju. A byłam taka szczęśliwa. Jak takie nic nie znaczące... jak?