Od początku roku szkolnego prześladuje mnie strach, że nie poradzę sobie w tym roku z nauką. Boję się, że nie dam rady dobrze przygotować się do matury, że nie napiszę jej odpowiednio dobrze i nie dostanę się na studia. Strach przybiera chwilami wręcz paranoidalne formy, bo wydaje mi się, że jeśli robię coś poza nauką (np. spotykam się z przyjaciółmi, uprawiam jakiś sport czy zwyczajnie leżę i czytam) to marnuję czas i z pewnością nie zdam matury. Mam nadzieję, że to przejdzie, kiedy już wdrożę się w tryb nauki i przygotowań. Ale coś takiego zdarza mi się pierwszy raz w życiu.
Tego feralnego wieczora leżałam w łóżku i nagle zaczęłam myśleć, że nic nie pamiętam z zeszłego roku, nic nie robię teraz, na pewno sobie nie poradzę, nie jestem w stanie niczego się nauczyć. Zachciało mi się płakać od tego wszystkiego, a potem poszło gładko - oprócz szkoły zaczęłam myśleć o sobie samej, o tym, jaka jestem beznadziejna i że nic nie układa się tak, jak bym chciała. Eksplozja kompleksów.
Następnego dnia, rano, byłam w niewiele lepszym nastroju (jak można być w dobrym nastroju z potwornie podpuchniętymi oczami i wspomnieniem poprzedniego wieczoru?). Ale przynajmniej mogłam trzeźwo spojrzeć na sytuację. Zastanowiłam się, z czego mógł wynikać wieczorny atak paniki - niestety, wnioski nie były zadowalające. Postanowiłam dać organizmowi trochę odpoczynku od diety. Najpierw planowałam jeden dzień, potem wyszły dwa dni i dzisiaj też nie zapowiada się super głodno. Jedyne pocieszenie jest takie, że jem głównie owoce - ale w takich ilościach, że jak nic 3000 kcal dziennie. Od jutra spróbuję wrócić do diety - połowinki coraz bliżej. Jestem przygnębiona i zniechęcona. Mam nadzieję, że tylko ja. Za godzinę obiad. Świetnie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz