Świat

     Funkcjonuję w stanie apatii, totalnego marazmu, przerywanego chwilami krótkiej radości. Nic mi się nie chce, nawet żyć. Są tylko takie momenty, kiedy wyrywam się z otępienia i żyję, cieszę się... A potem znów wszystko wraca.
     Do tego dochodzi absolutny brak czasu. Mam na głowie milion spraw przez cały czas; wiecznie gdzieś latam, załatwiam coś, korepetycje, szkoła, wyjazdy... Jedyne krótkie chwile wytchnienia, gdy siedzę w autobusie lub pociągu pozwalają mi pomyśleć o czymkolwiek. Gdy wracam do domu jestem zmęczona, nie chce mi się z nikim gadać, siadam przed ekranem i przeglądam głupoty... To zgubne, gdyż stos rzeczy, których muszę się nauczyć rośnie z dnia na dzień. A ja beznadziejnie marnuję czas.
     Ale, szczerze powiedziawszy, chyba nawet wolę takie ciągłe zabieganie. Gdy wreszcie mam wolny dzień (tak jak dzisiaj) i siedzę w domu, najchętniej wyrwałabym się stąd, poszła gdzieś daleko. Nie znoszę siedzenia w domu.
     Wczoraj udało mi się pójść do kina. Na kamienie na szaniec. Czytałam przed filmem parę recenzji, w większości negatywnych. Jednak zaskoczyłam się. Nie było źle - wręcz mogę powiedzieć, że mi się podobało. Chociaż to nie jest film, który można oglądać dla zabawy, rozrywki - jednak daje do myślenia. Moja refleksja po nim dotyczy w szczególności narzekania na świat. Przecież mam wszystko - dom, ubrania, jedzenie. Wolną Polskę, prawo do edukacji, rozrywki, koncerty, znajomych... Te kilka rzeczy, których nie mam i tak bardzo mi brakuje (zgrabna sylwetka, szczupły brzuch, chłopak...) czyż to nie są jakieś cholerne banały w porównaniu z tym, co mam, a czego nie mieli młodzi ludzie chociażby w okresie II WŚ? Przecież to, o co walczę, powinnam osiągnąć w parę miesięcy, to nie jest nic nadzwyczajnego, ludzie walczyli o większe, ważniejsze rzeczy, przelewali swoją krew za to, bym mogła teraz siedzieć i użalać się nad swoim beznadziejnym życiem, które w gruncie rzeczy wcale nie jest takie złe. Tylko ja nie potrafię tego dostrzec, docenić. I powstrzymać się przed zjedzeniem tych kilku ciastek, frytek, lodów, czekoladek, kanapek... Jestem żałosna. Naprawdę. Poza tym skupiam się głównie na fizyczności, jakby to było najważniejsze... Bo jest, poniekąd jest, w dzisiejszym świecie, w którym ludzie mają wszystko, czego zapragną. Ale nie doceniają. Ja nie doceniam.