Cóż za piękny dzień!

     Stan przytępienia odczuwania emocji nadal się utrzymuje, ale to nie przeszkodziło mi przeżyć dzisiaj wspaniałego dnia. Nie spodziewałam się tego, ale wszystko wyszło niemal idealnie. W ogóle nie byłam głodna, dużo się dziś ruszałam... No i to cudne słońce. Gdy rano obudziłam się i spojrzałam za okno, zobaczyłam niebo zasnute niskimi chmurami i w ogóle jakiś taki nieciekawy świat. Bardzo przystający do mojego totalnego braku emocji. Ale w miarę z upływem czasu chmury odeszły z zapomnienie, a nieboskłon zajęło piękne słoneczko ;) Mogę nawet powiedzieć, że coś we mnie odtajało i jestem poniekąd szczęśliwa. Nadal emocji brak, ale jakoś tak... Błogo i spokojnie się czuję. Zjadłam dziś w sam raz, nie za dużo, nie za mało. No ale... Po pierwsze: Byłam na spacerze. Około godziny. A potem wybrałam się na rolki i drugą jeździłam. Pierwsze kroki były dosyć pokraczne, lecz potem szło mi całkiem nieźle. Dziś było tak wiosennie... Teraz bolą mnie wszystkie mięśnie; zapewne jutro nie będę mogła się ruszać, ale jestem szczęśliwa, że dziś tyle zrobiłam... Właściwie to niewiele, ale i tak cieszę się z tego mikrosukcesiku - nie siedziałam w domu, gapiąc się w ścianę, tylko ruszyłam się... Czuję, jakbym chudła. W lustrze też wyglądam tak jakby lepiej - może to po prostu efekt dobrego samopoczucia, ale... Waga powie mi, czy to prawda. Ale dopiero 7 marca.
Teraz mała porcja thinspiracji (podoba mi się to słowo ^.^). Dzisiejszy dzień pozwolił mi wierzyć, że może mi kiedyś uda się osiągnąć taki efekt...

Jutro poniedziałek. Rozpoczyna się kolejny ciężki tydzień. Pełen malutkich wyzwań codzienności. W tej chwili naprawdę wierzę, że nie ma rzeczy niemożliwych!